Laplasse

Irma Elisa Swertvaegher, echtgenote van Henri Laplasse, moeder van Frederik en Angèle, werd geboren in Schore op 4 februari 1904. Ze woonde met haar gezin in Oostduinkerke. Ze werd op 10 februari 1945 door het militaire gerechtshof van Gent wegens verklikking, spionage en verraad ter dood veroordeeld en op 30 mei 1945 in de gevangenis van Brugge gefusilleerd. Irma Laplasse werd verantwoordelijk geacht voor de dood van een aantal verzetslieden uit Oostduinkerke. Irma zou hen aan de Duitsers hebben verklikt. Vandaag weet men dat Irma géén schuld had aan de dood van die mannen. De familie Laplasse was erg Vlaamsgezind zoals trouwens een groot deel van de bevolking van Oostduinkerke. Vader Henri was lid van het VNV en dat was in de bevrijdingsdagen een misdrijf!

Na de aanhouding van Irma werd ze (evenals haar dochter Angèle die toen pril jong was) opgesloten in een ‘hennekot’ en werd mishandeld. Na een schijnproces (de bevolking eiste bloed) werd ze ter dood veroordeeld en vermoord. Waarom schijnproces? Getuigen ten laste werden opgeroepen, de verklaringen werden niet nagetrokken op de waarheid, de rapporten van de éérste ondervragers (Canadese soldaten) werden weggelachen, kortom, de échte schuldigen wilden hun vel redden. Later is gebleken dat de schietpartij, die Irma zou hebben uitgelokt, gebeurd is tussen twee rivaliserende verzetsgroepen die elkaar het licht in de ogen niet gunden. Maar Irma moést sterven! In 1949 werd het gevangenisdagboek ‘Het dagboek van Irma Laplasse’ met een voorwoord van de journalist wijlen Louis De Lentdecker gepubliceerd.In maart 1995 kwam het tot een herziening van Irma Laplasse haar proces. De herziening was gebaseerd op ondermeer het feit dat de in 1971 nog levende Duitse kroongetuige Karl Bongers toegaf destijds valse verklaringen te hebben afgelegd. De doodstraf werd omgezet in een levenslang, 50 jaar na haar dood. Eerherstel, laat staan amnestie, kon voor de Belgische staat nog steeds niet.

In totaal werden 115 Vlamingen door de Belgische staat vermoord in het kader van de repressie na de Tweede Wereldoorlog. Tot de bekendste slachtoffers behoren naast Irma Laplasse ook Dr. August Borms, Leo Vindevogel en de Brugse Dom Modest Van Assche. Tot op de dag van vandaag bestaat er geen amnestiemaatregel in belgenland, als één van de allerlaatste landen in Europa. De haat duurt verder, bij elke eis tot amnestie of eerherstel krijsen sommige oud-weerstanders samen met extreem-linkse groupuscules in koor dat “de nazi’s terug zijn”. Ook de Waalse politieke klasse blokkeert elke poging tot amnestie of eerherstel omdat ze dit als een “toegeving” zien aan het radicale Vlaams-nationalisme. Ook al zijn we met het N-SA voorstanders van een onvoorwaardelijke amnestie, omdat we als jongeren de oude Belgische geschiedenisbladzijden willen omdraaien, toch steunen we uiteraard de eis tot eerherstel voor Irma Laplasse. Eerherstel heeft enkel voor gevolg dat de veroordeling wordt kwijtgescholden, het brengt het herstel van de burgerrechten en vermijdt dat de veroordeling nog vermeld wordt op het strafregister of op attesten van Goed Gedrag & Zeden. Het heeft verder ook geen gevolg voor de kinderen of kleinkinderen, en heft het verbod op om het land weer binnen te komen. Eerherstel wist in tegenstelling tot amnestie evenwel geenszins de schuldvraag uit. Maar zelfs dat gaat voor de Belgische haatdragers al te ver…